Η παρέα στο ολυμπίτικο γλέντι
Για να γίνει ένα καλό ολυμπίτικο γλέντι πρέπει, εκτός από την αξιόλογη αιτία και την κατάλληλη αφορμή, να υπάρχει καλή παρέα. Η παρέα του γλεντιού αποτελείται από μια μικρή ή μεγάλη ομάδα ανδρών διαφόρων ηλικιών που τους ενώνουν αρκετά κοινά πράγματα ή μάλλον δεν τους χωρίζουν σπουδαία και σοβαρά. Στην ομάδα αυτή εντάσσονται πάντα οι οργανοπαίχτες, δηλαδή ο λυριστής, ο τσαμπουνιέρης και ο λαουτιέρης. Η συγκεκριμένη ομάδα, η παρέα, συμμετέχει στο κοινό τραπέζι, τρώει,πίνει, λέει τραγούδια και συνθέτει αυτοσχέδιες μαντινάδες από καρδιάς και χαρακτηρίζεται από την αρμονική επικοινωνία των μελών της τόσο μεταξύ τους όσο και με τους γύρω τους, σε ένα επίπεδο ανώτερο και ευγενέστερο από αυτό της καθημερινότητας. Τραγουδώντας ο Ολυμπίτης και απευθυνόμενος σε κάποιον στην παρέα, στο χορό και γενικά στην ομήγυρη, κατά κανόνα τον τιμά. Πολλές φορές ο ενθουσιασμός της παρέας φτάνει σε κορύφωση, όταν πραγματεύονται θέματα χαράς. Άλλοτε πάλι, μελαγχολούν ανεπαίσθητα όταν τους έρχονται στο νου πένθιμα γεγονότα και πρόσωπα που λείπουν, με το κλάμα και τη θλίψη να τους συνθλίβει κυριολεκτικά και να προκαλεί τη συγκίνηση και σ’ εκείνους και εκείνες που το παρακολουθούν με προσοχή. Βασικός κανόνας της παρέας είναι ότι πρέπει να έχει συνοχή και να βρίσκεται συσπειρωμένη κοντά στους οργανοπαίκτες και όχι σε απόσταση ένας άνδρας από τον άλλο, ώστε να δημιουργείται συμπαγής γλεντική ατμόσφαιρα-κλίμα. «Ελάτε όλοι πιο κοντά και στου κεφιού τα χνάρια, τα λίγα (β)όσκου πιο καλά από τα ξεκοψάρια». (Μιχάλης Ι. Μιχαλής. Στο Διαφάνι, στις 10 Σεπτεμβρίου 2000, στο γάμο του Θανάση Χριστόπουλου, με τη Μαρία Ι. Χατζηδάκη, απευθυνόμενος κατά την αυγή στους λίγους και διασκορπισμένους που είχαν απομείνει στο γαμήλιο γλέντι.)
